Dedikodu…

Can akıcı, kan akıtıcı olay… Ne insanlar ölmüş, ne insanlar ceza evlerinde çürümüştür.

Dedikodu… Bu yuva yıkıcı olay, ne insanları kopartmıştır sıcak yuvalarından… Ne insanları…

Dedikodu… Arabozucu…

Güzelce geçinip giderken, dostları, birbirine düşman eden dedikodular…
Dedikodunun öylesine ustaları vardır ki, herkes o işi yapamaz.

Bir de, dedikoduyu yayanlar vardır. Onlarda, dedikodu üretenlere denk sayılırlar.

Dedikodu çeşitlidir. Çeşitli de olsa, aynı sonucu verirler. Hepsi de masum kişileri hedef alır, günahsız insanları karalar.

Dedikodu yalancılıktır. Yalanı da öyle herkes söyleyemez. Taşı gediğine ustaca denk getirmek gerekir.

Eskilerin kullandığı bir söz vardır. “ŞUYU-U VUKUUNDAN BETERDİR” diye…
aslı yoktur… ama çok etkileyici olurlar. Öyle ki, gün gelir, kendi dedikodularına inanır olurlar.

Ben, bu yazıyı neden karar verdim?

Rahmetli babam komiserdi. Ortaokuldaydım. Babamın yanına gitmiştim karakola birisi geldi.

Karısıyla boşanmak istediğini söyledi. Çünkü, karısı hakkında başkalarıyla ilişkisi olduğu hakkında dedikodular yayılmıştı. Babam adama;
“Gördün mü? İşittin mi?” sorusunu sordu.

Adamdan, yine “Görmedim ve işitmedim” cevabını aldıktan sonra, “Öyleyse dedikoduya kulak verip de sıcak yuvanı dağıtma” tavsiyesinde bulundu.

O zamanlar Isparta merkez nüfusu 25-30 bin arasıydı. Herkesin birbirini tanıdığı söylentilerin hızlı bir şekilde yayıldığı dönemdi.

Bu dedikodu yüzünden sonuç değişmedi 2 çocuk annesi olan eşini boşadı.

Benim bu yazıyı yazmamdaki amaç, yeni kuşaklara öğütler aktarmaktır.

Dedikodu, çoğu zaman hızlı yayılabilen, acımasız ve kesin bir silahtır.
Dedikoduyu yapanlar, bir önceki paragrafta belirttiğim gibi kendi dedikodularına kendileri bile inanırlar.

Kim ne derse desin dedikodu denilen canavar insanlıkla doğmuştur yaşayıp gidecektir de…