Şehrin gürültüsü sustuğunda,

Yüreğinin sesi fısıldar sana.

Herkesler uyuyordur o ân.

Çöp arabalarıyla geçen,

İnsanlara havlayan köpekler,

Ve..

Şehrin buğulu lambaları dışında.

Gecenin sessiz ve ürkütücü karanlığında,

Perdene vuran masum ay ışığında,

Nasıl çaresiz bir yalnızlık ki sorma..

Ellerini dua eder gibi yaptığında,

Sabrın güzelliğini sana anlatan Rabb’inle aran,

Sadece bir nefes kadar oysa..

Sen bir masal kahramanı gibi,

Yorulup yastığa başını koyduğunda.

Geçmişin gelir, yüzüne çarpar.

Şaşkınlık ve çaresizlik içinde,

Koşarsın karmaşık rüyalarda.

Seni güldüren ve inciten hayatın,

Sevdiklerin ve özlediklerin,

Gözkapaklarının içinde önüne gelir.

Rüyaların bazen gülümsetir,

Bazen de hüzünlendirir.

Şehrin gürültüsü başladığında,

Bir ezan yaşadığını hatırlatır sana.

Yastığının nemi şahittir bu yolculuğa,

Kalkar ve şükredersin seni Yaradan’a..

………………..

Müezzinin muazzam sesiyle aniden uyandım.

Gördüklerimin rüya olduğunu anladığımda,

İçimi tarifsiz bir keder kapladı, canım acıdı.

Yorganımı tekrar başımın üstüne çekip,

Nemli ve sıcak karanlığımda yine o günlere,

Sevdiklerime, özlediklerime gitmek istedim.

Denedim tekrar uykuya dalmayı ama nefessiz kaldım.

Aklımın başıma gelmesini sessizce bekledim.

Hemen kalkıp, siyah beyaz fotoğraflarımızı aradım.

Resimlerini bulduğumda,

Renksiz suretlerine baktım ki,

O güzel yürekli insanlar,

O güzel elbiseleriyle oradalar..

Ve..

En saf bakışlarıyla gülümsüyorlar..

Geçen zaman eziyet eder geride kalanlara,

Dişlerini sıkarsın,

Gözyaşların süzülür avuçlarına.

Ben de iyi değilim.

İçim hüzünlü,

Karmakarışığım bu aralar..

Duramadım evde,

Çıktım hemen.

Arkama bakmadan uzun uzun yürüdüm.

Çünkü aradığımın ne olduğunu biliyordum.

O güzel yürekli insanlar,

O güzel resimlerde kaldılar ama

O resimlerde hâlâ yaşayan birileri var.

Geçmiş zamanın özlemini daha bir kuvvetli hissetmek için,

Işığa uçan kelebekler gibi koşarak,

Onlara sarılmaya gittim...

Selam ve Sevgilerimle,

Cevdet Gökhan TÜZÜN