Tren Geldi... Şair Gitti... Ben......
Tren Geldi... Şair Gitti... Ben......
Bir gemi yolunu şaşırdı denizde, bir liman aradı… İçimde biriken zehir öldürdü beni... Ölümdü yaşanan tek başına, zira aşk iki kişilikti…
Ataol Behramoğlu’nun şiiri kulaklarımda çınlıyordu, tren garında rayları izlerken…
“Yitik bir ezgisin sadece,
Tüketilmiş ve düşmüş gözden.
Düşlerinde bir çocuk hıçkırır
Gece camlara sürtünürken;
Çünkü hiç bir kelebek
Tek başına yaşayamaz sevdasını,
Severken hiçbir böcek
Hiç bir kuş yalnız değildir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk iki kişiliktir”
Bir şair, paltosunun iç cebine sıkıştırdığı şişeden bir yudum daha aldı, kendisini uzaklara götürecek olan treni beklerken…
Yolculuk, umut mudur? Hüzün müdür? Dedi, çatallaşan sesiyle…
“Nereye gittiğine bağlı değil midir?” dedim, çekingen bir sesle…
“İster cehennemin dibine git” “İster cennetin en güzel köşesine”; gidiyorsan ardında bir şeyler bırakarak… Gidiyorsan, boğazında düğümlenen cümleleri özgür bırakamadan, nereye gidersen git, hüzündür gitmek… dedi. Sonra anlamsız bir kahkaha patlattı… Gitmeyi bekleyen herkes ona baktı.
Aldırmadan devam etti; “Ardında bıraktıkların da ben gibi kahkaha atıyorsa hele… Gitmek, hem hüzündür hem ölümdür. Tek başına olduğun için gidiyorsundur. Tek başına yaşanabilecekleri yaşamak için”
“Tek başına yaşanabilecekleri yaşamak” için gitmek şart mı? Dedim safça…
Bir kahkaha daha patlattı, sakalları saçından uzun şair ve ekledi; “Şu rayları izlerken kulaklarında çınlayan o şiiri bir kez daha anımsa” dedi;
“Yitik bir ezgisin sadece,
Tüketilmiş ve düşmüş, gözden…
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk iki kişiliktir”
Tren geldi… Şair gitti… Ben……
ÖNCEKİ YAZI:
